DESILLUSIES IN DECEMBER *gastblog Maaike

Op mijn andere blog schrijft pleegmoeder en duizendpoot Maaike met enige regelmaat blogs. Ze verhuisd ook gezellig mee naar deze blog! Maar tot mijn schaamte ging er iets mis met haar laatste blog. Mijn mail werd geblokkeerd en ik kon er niet op tijd bij. Na Sinterklaas vond ik deze blog nog... Hij is zo mooi, dat ik hem toch nog deel!... Dus lieve mensen mijn oprechte excuus voor deze verlate blog ;)

December en desillusies

Warning: als jullie nog in Sinterklaas en alle onverklaarbare gebeurtenissen daaromheen geloven, lees dan vooral niet verder. In deze blog verklap ik namelijk dat de oude man als zodanig niet meer bestaat en dat kan voor tere harten een flinke klap zijn.

Enfin, nu dat alvast ter tafel ligt en de tranen over het verlies van kinderlijk vertrouwen gedroogd zijn, bij dezen een verhaal over de dagelijkse praktijken in een gemiddeld pleeggezin.

Wij hebben, naast onze eigen kinderen, twee pleegdochters in ons huis en hart wonen. Ze zijn beiden als geplaatst als crisis (waarbij crisis slaat op de snelheid waarop er hulp nodig was) toen ze nog in de luiers zaten, maar inmiddels tien jaar bij ons. Prachtige meiden. Hoewel ze qua leeftijd vrijwel niks schelen, hebben ze allebei een heel eigen achtergrond, karakter en rugzakjes.

Ik weet niet hoe het bij jullie thuis gaat met de gang van zaken rondom 5-12. Ik weet dat er mensen zijn die hun kinderen heel vlot uitleggen wat de gedachte achter het Sinterklaasfeest is en er zullen ook vast ouders zijn die de magie van Sinterklaas in leven houden. Wij zitten daar een beetje tussenin. Door middel van vragen stellen peilen we een beetje in hoeverre een kind nog ontvankelijk is en daar spelen we qua begeleiding dan op in.

Maar ja, ze zijn 10 en zitten in groep 7. Een groot gedeelte van de klas ‘geloofd’ niet meer. En hoewel pleeg 1 het waarschijnlijk wel aan zou kunnen als een klasgenoot per ongeluk het echte verhaal uit de doeken zou doen, zou pleeg 2 dat kind waarschijnlijk aanvliegen. En niet uit liefde, maar meer uit gebrekkige emotieregulatie.

Dus na ampel intern overleg nam ik de schone taak op me om het nieuws te brengen. Onderweg richting een blauw-geel warenhuis, zoon reed, pleeg 1 mocht voorin en ik zat achterin naast 2, omdat ik vermoedde dat deze wat extra ondersteuning nodig had. Dat was een goede inschatting, waarbij de term ‘extra ondersteuning’ heeeel vrij ingevuld dient te worden.

Ze hadden beiden al bedacht dat Sinterklaas zelf niet meer bestond, “...want zo oud worden mensen gewoon niet”. Mooi, dat legde een aardige basis voor de volgende vraag” “Waar denken jullie dat de cadeautjes dan vandaan komen?” Pleeg 1 suggereerde dat de regering daar dan wel de hand in zou hebben, omdat we het laatst over belastingen hadden gehad.

(@Marc Rutte: als de dit leest, neem die suggestie gerust mee. Mijn stem heb je.) Toen ze doorhad dat het een feest was van volwassenen voor kinderen, concludeerde ze dat ze dan maar erg geboft had dat we gewoon twéé keer per jaar cadeaus voor haar kochten, kreeg ik een dikke knuffel en vroeg ze of ze muziek mocht luisteren.

Pleeg 2 daarentegen schoot volledig op slot. Bleek dat haar moeder vorige jaar had gezegd dat Sinterklaas niet bestond en dat de cadeautjes bij Hans en Maaike vandaan kwamen. Ze was toch verschrikkelijk boos op haar moeder geworden, wou dat absoluut niet accepteren en nu dat toch waar bleek te zijn was de grond onder haar voeten, dat bij dit meiske toch in heel fragiele staat verkeerd, volledig weg.

Conclusie A: ook al hebben deze meiden min of meer dezelfde start gehad (op vroege leeftijd geplaatst, als crisis, beiden langer gebleven en met perspectief tot volwassenheid in dit gezin), ze verschillen in hun gevoel van veiligheid en hechting als dag en nacht.

Conclusie B: als je een slecht nieuwsgesprek moet voeren, zorg dan dat je daar de tijd voor neemt. En indien in voornoemd gesprek in een auto plaatsvindt: een privé-chauffeur. En deuren met automatische vergrendeling, dus niet van binnenuit te openen.

(En het gaat nu wel weer goed met haar hoor. Ik ben stapsgewijs linkjes aan het leggen naar gebeurtenissen en de waarheid daarachter, we knipogen naar elkaar als “Sinterklaas” toch iets in de schoen heeft gedaan, vragen ons zogenaamd af waarom er exact hetzelfde pakpapier in mijn kast ligt en giebelen als ik zeg dat ze even niet in de slaapkamer mogen komen “...omdat ik heel druk bezig ben met de, ahum ahum, was.” We komen er wel.)

Bedankt Maaike voor je bijdrage... wat een heftige openbaring voor je pleegjes! Zeker als je fundamentje al zo fragiel is. Ik wens je heel veel wijsheid en liefde toe voor deze mooie mensen.

Zoals jullie lezen heeft Maaike ook haar eigen bedrijf Slip of the mind. Klik eens door om te kijken wat ze zoal doet en maakte. Een beetje reallife meekijken in het leven van een cateraar die ook nog pleegzorgmoeder is? Volg haar op instagram slip_of_the_mind.