Waarom is ziek zijn zo moeilijk?...

Ziek zijn is niet fijn. Je voelt je moe, je hebt koorts, waarschijnlijk doet je hoofd pijn, je snottert en je proest... Niemand vind het fijn en wat ik beschrijf is nog "maar" een normale griep. Vervelend zat, maar het kan nog veel erger. Deze blog gaat niet over ernstig ziek zijn, maar over de vervelende verkoudheden en griepjes die bij dit seizoen horen lijkt het wel. Terwijl ik dit schrijf ben ik ziek thuis met een verkoudheid die op mijn longen is geslagen, maar er ging wel wat aan vooraf. 

Van nature ben ik een doorzetter, geef niet snel op en regel graag alles zelf, het liefst tot in de puntjes. Jarenlang ben ik nooit ziek thuis gebleven, was ik dan niet ziek? Oh zeker wel, maar op mijn wilskracht kwam ik ver, heel ver, te ver. De laatste jaren heb ik moeten leren om naar mijn lichaam te luisteren. Maar wat is dat moeilijk, want diep in mij zit een diepe overtuiging dat als ik me ziek meld dat ik dan een watje ben die opgeeft. Niks is minder waar voor anderen om me heen... Daar zeg ik dan tegen dat ze maar lekker thuis moeten blijven, liters thee moeten drinken en vooral heel goed voor zichzelf moeten zorgen. Waarom is dat voor mezelf zo moeilijk?

Ik ben door chronische bekken en rugklachten 2,5 jaar geleden op pauze gezet. Een lange weg heb ik gehad, waarin ik moest revalideren en reintregeren omdat ik voor mijn baan werd afgekeurd. Tijdens deze loodzware jaren heb ik veel kostbare lessen geleerd! Ik ben letterlijk aan de hand genomen om naar mijn lichaam te leren luisteren. En als ik dan eindelijk mijn lichaam begreep... goeie grut dan moest ik daar ook nog naar handelen. 

Zo ook nu... afgelopen weekend werd ik verkouden. Oke kan gebeuren, is vervelend, maar in dit geval hoefde ik daar niet voor thuis te blijven. Maandagavond vroeg ik me al af hoe ik de volgende dag kon gaan werken, maar uiteraard stapte ik dinsdag gewoon uit mijn bed om te gaan werken. Halverwege de ochtend viel het me zwaar, had het wisselend warm en koud en vroeg me af hoe lang ik dit ging volhouden. Nog een uurtje later nam ik verstandelijk de beslissing maar een halve dag te werken, mijn gevoel ging een compleet andere kant op... Maar nee... ik ging luisteren naar mijn lichaam. Om mijn besluit kracht bij te zetten meldde ik aan mijn naaste collega dat ik een halve dag werkte. Thuis gekomen, al mopperend, want wat voelde dit zwak, ging ik mijn bed in. 

Hoera woensdag ben ik vrij en mocht ik ziek en zielig zijn thuis. Morgen zou ik wel weer gaan proberen... tot ik het eten gekookt had en halvewege de maaltijd dacht ...HOE DAN MORGEN WERKEN?...want ik was kapot. Langzaam begon het besef te komen dat dat niet ging werken om te gaan werken. Tot zover mijn verstand... een ander deel in mij riep om het hardst dat ik me niet zo moest aanstellen. Na lang kletsen met een vriendin wat me dan bezig houdt op zo'n moment, kwam ik tot het besef ik kan echt niet werken morgen... Goed voelen doet het nog niet, maar dit gaat niet lukken. 

Vanochtend meldde ik me ziek met een dubbel gevoel, want het voelt als falen (mijn collega's moeten het werk opvangen, is lastig voor iedereen, blablabla.... vul zelf maar verder in). Aan de andere kant is wel heel erg fijn om met zo'n zware hoest, enorme hoofdpijn en me een dweil voelen thuis te zijn

Tegelijk ben ik ook trots... want "vroeger" zou ik zeker zijn gaan werken om vervolgens nog zieker te worden. Vandaag zette ik (compleet met intern gemopper) de eerste stappen om goed voor mezelf te zorgen bij zulke lastige griepjes.... 

Want weet je ik ben het waard om goed voor te zorgen. Om mijn grenzen aan te geven (ook richting mezelf dus als dat nodig is). Maar als ik het waard ben, dan ben jij het ook waard lieve vrouw! Dus loop je tegen dezelfde gevoelens aan bij niet ziek mogen zijn... kijk eens naar wie je bent, wat jij nodig hebt en wat je waard bent... Want je bent zoveel waard!

Op instagram vroeg ik of anderen dit herkenden... nou wat blijkt... ik blijk niet de enige vrouw te zijn die zo in elkaar zit. Het leukste advies kreeg ik van een lieve vrouw, die zichzelf altijd maar voorhoudt dat als zij zich ziek meldt er niemand dood gaat. En zo simpel is het eigenlijk ook he... 

Dus laten we vooral wat liever zijn voor onszelf, niks mis met een beetje selflove